روز قسمت بود، خدا هستی را قسمت می کرد.  

خدا گفت: چیزی از من بخواهید؛ هر چه که باشد شما را خواهم داد.  

سهم تان را از هستی طلب کنید زیرا که خداوند بسیار بخشنده است. 

و هر که آمد چیزی خواست 

یکی بالی برای پریدن  

و دیگری پایی برای دویدن 

یکی جثه ای بزرگ خواست                                                                                                          

و آن یکی چشمانی تیز 

یکی دریا را انتخاب کرد  

و یکی آسمان را

در این میان کرمی کوچک جلو آمد و به خدا گفت: خدایا من چیز زیادی از این هستی نمی خواهم! نه چشمانی تیز و نه جثه ای بزرگ، نه بالی و نه پایی، نه آسمان و نه دریا، تنها کمی از خودت، تنها کمی از خودت را به من بده

و خدا کمی نور به او داد   .

نام او کرم شب تاب شد .

خدا گفت: آن نوری که با خود دارد بزرگ است. حتی اگر به قدر ذره ای باشد. 

تو حالا همان خورشیدی که گاهی زیر برگی کوچک پنهان می شوی .

و رو به دیگران گفت: کاش می دانستید که این کرم کوچک، بهترین را خواست؛ 

زیرا از خدا جز خدا نباید خواست .

هزاران سال است که او می تابد روی دامن هستی می تابد وقتی ستاره ای نیست چراغ کرم شب تاب روشن است و کسی نمی داند که این همان چراغی است که روزی خدا آن را به کرمی کوچک بخشیده است.

 کاش یادمان نرود اگر نوبت ما رسید از او جز او نخواهیم و نجوییم و نگیریم